Ik kan me geen leven zonder sociale angststoornis voorstellen. Het is voor zover ik weet altijd al aanwezig geweest. Toen ik een kind was, werden de bijbehorende symptomen altijd afgedaan als verlegen. Inmiddels weet ik echter beter.
Voor vreemden en relatief onbekenden zal ik dan ook wel een saaie trut zijn (oeps, denk aan NIVEA*), maar in werkelijkheid als je me eenmaal kent, ben ik best een leuke meid. Ik ben grappig, gevat en slim en kan best wel het hoogste woord hebben. Als ik een slokje teveel op heb, liggen mijn vrienden extra dubbel en ook thuis maak ik opmerkingen die af en toe randje brutaal zijn. Maar, zet mij bij een groep onbekenden en ik klap dicht. De zorgeloze ik is verdwenen en alle radertjes in mijn hoofd beginnen te draaien. Mijn hersenen staan op scherp en houden de situatie nauwlettend in de gaten, zodat alles wat ik doe naar mijn idee ‘sociaal wenselijk’ is. En altijd is daar de hamvraag: “Ja maar, wat als mensen mij raar vinden?”
En dan denk je misschien ‘boeie ruurd, doe lekker wat jij wil.’ Ja, nee. Zo werkt dat dus niet bij iemand met een sociale angststoornis. Altijd als ik in de klas zat, hoorde ik dat mensen van alles durfden te roepen en te zeggen door de klas. Of ze stonden vooraan bij presentaties. Ze hadden het echt gezellig met de hele klas. Ik benijdde ze. En dat doe ik nog steeds.Tuurlijk, met vrienden in de klas is het gezellig. Maar ik hoef je denk ik niet uit te leggen dat van die ‘leuke voorstelrondjes’ voor mij de hel zijn. En als ik een presentatie moet houden, krijg ik extreme hartkloppingen en duizeligheid. Debatten staan voor mij gelijk aan marteling. De persconferentie ik komende april moet houden voor het vak Woordvoering, maakt me nu al bang. Heeft iemand het nummer van Mark Rutte of Hugo de Jonge? Misschien kunnen zij invallen ;). Het zweet breekt me al uit als ik tijdens een online les moet praten. Ik ben dan de hele tijd bezig met of mensen mijn stem niet raar vinden klinken of dat ik niks geks zeg. En met camera aan is al helemaal een ramp. Ik voel me dan enorm bekeken. En dan heb ik het nog niet eens gehad over nieuwe klassen of groepjes, interviews afnemen, bedrijven moeten bellen en een stage die steeds dichterbij komt. Studeren komt bij mij dan ook met de nodige sociale uitdaging.
Maar niet alleen op het gebied van studeren is sociale angst een pain in the ass. Overal waar onbekende mensen bij zijn, gaan de radertjes aan. Dit kan bijvoorbeeld tot uiting komen dat je niet nog een koekje wil pakken omdat je bang bent dat mensen denken dat je een vreetzak bent, maar ook dat je niet wil bellen in de trein omdat je dan opvalt (je maakt namelijk geluid) en mensen dan misschien naar je kijken. Mij niet bellen! Buiten dingen niet durven doen is mensen (ergens op) aanspreken of mensen bellen ook een ramp. Ik kan het niet eens uitleggen, maar het is een combinatie van factoren. Het is niet raar gevonden willen worden, bang zijn dat je de ander stoort, maar ook bang zijn dat mensen je afwijzen. Afwijzing zie ik namelijk onbewust als falen en falen zou dan weer iets kunnen zijn dat mensen raar vinden of je erom uitlachen. Terwijl het heel normaal is om soms te falen of afgewezen te worden.
Hoewel dit allemaal erg ellendig klinkt, ben ik helemaal niet zielig. Ik heb ook goede dagen. Dagen dat ik wel denk ‘fuck it, ik ram er even een presentatie uit!’ En ik ben dan niet de beste publieke spreker, ik zou zomaar het genie kunnen zijn achter een speech die over 10 jaar door een pro wordt uitgesproken om nationale televisie. Ik heb wat goede vrienden en kennissen, zit in het tweede jaar van een best leuke HBO-opleiding en heb een bijbaantje. En ik mag er best zijn, al zeg ik het zelf. In de liefde ben ik nog niet zo succesvol, maar als ik me zo blijf ontwikkelen zoals ik de afgelopen 18 jaar continu heb gedaan, ben ik ervan overtuigd dat ook dat op zijn pootjes terecht komt. En zo niet, dan heb ik het ook gezellig met mijn vrienden, familie en twee katten :).
Tegen lotgenoten zou ik willen zeggen: je bent niet alleen. Je wordt gezien. Maar blijf alsjeblieft jezelf uitdagen. En, hoe eng je het ook vindt; als je iets echt wil, ga er dan voor! Ik zou tegen alle anderen willen zeggen: leer mensen kennen. Ik weet zeker dat er mensen zijn die precies hetzelfde probleem als ik hebben. Dus ja, begin een gesprekje met dat saaie, stille meisje uit je projectgroep of je klas. Misschien danst ze binnenshuis met vrienden wel op tafel in haar bikini met een fles Bacardi in haar handen of is ze de grappigste persoon die je ooit hebt ontmoet. Dus doe de moeite om mensen te leren kennen. Het kan de beste beslissing van je leven worden.
*NIVEA: Niet Invullen Voor Een Ander, bekend ezelsbruggetje dat je eraan herinnert dat je nooit kan weten wat mensen precies (over jou) denken en je je er dus ook niet druk om moet maken.
Dit blog is geschreven door Marente. Wil je ook een blog schrijven en jouw verhaal over je mentale gezondheid (anoniem) delen? Stuur dan een mailtje naar blog@bloemenenframbozen.nl.
Reactie plaatsen
Reacties