1.

De Aarde stopte met draaien. Ze stopte met ademen. Het was mijn beurt. Bang was ik niet: ik kende dit gevoel maar al te goed. Het gevoel dat ik de enige persoon ter wereld was die ertoe deed. Wat er zich op zulke momenten afspeelde, kon mij vrij weinig schelen. In mijn hoofd was alles rustig. Alles wat mij pijn zou kunnen doen, bleef op afstand. Enige stemmen die ik hoorde, waren te ver weg om naar om te kijken. Bij wie ze hoorden, vond ik ook niet belangrijk. Alles was eindelijk rustig in mijn hoofd, al wist ik dat dat gevoel niet lang zou blijven. Althans, niet tot de volgende dosis.

Het moment waarop ik alleen ben, is ook het moment waarop de wolken mij weten te vinden. Mijn best doen om een juiste schuilplaats te vinden deed ik nooit; thuis is immers mijn veilige plek, samen met het kopje dat voor mij staat.