De Aarde stopte met draaien. Ze stopte met ademen. Het was mijn beurt. Bang was ik niet: ik kende dit gevoel maar al te goed. Het gevoel dat ik de enige persoon ter wereld was die ertoe deed. Wat er zich op zulke momenten afspeelde, kon mij vrij weinig schelen. In mijn hoofd was alles rustig. Alles wat mij pijn zou kunnen doen, bleef op afstand. Enige stemmen die ik hoorde, waren te ver weg om naar om te kijken. Bij wie ze hoorden, vond ik ook niet belangrijk. Alles was eindelijk rustig in mijn hoofd, al wist ik dat dat gevoel niet lang zou blijven. Althans, niet tot de volgende dosis.
Maar dit keer was anders. Ademen ging moeizaam. De Aarde had mij niet laten weten dat zij haar verantwoordelijkheid aan mij over zou dragen, en daarvoor vervloekte ik haar. We hadden een afspraak die zij weigerde na te komen. Het ademen bleef moeizaam gaan, een drukkende pijn op mijn borst weerhield mijn hart ervan te kloppen. Stemmen klonken ver weg, maar opnieuw kon ik mij niet genoeg interesseren om mij op hen te focussen. De Aarde was plots gestopt met draaien, mijn beeld vervaagde en mijn hoofd werd zwaarder. De pijn die ik op mijn borst voelde was verminderd, maar ik wist zeker dat dat niet betekende dat mijn hart weer durfde te gaan kloppen.
Op dat moment hoorde ik nog een stem; een stem die ik nog niet eerder had gehoord. Het was een nieuwe stem. Ze klonk alsof ze nog nooit eerder geluid had mogen maken, en nu eindelijk genoeg zuurstof had verzameld om te laten weten dat zij er is. Dat zij bestaat. De stem was krijsend en pijnlijk om aan te horen; mijn mond bracht echter geen geluid voort. Het krijsen werd langzaam steeds duidelijker, al kon ik de stem nog steeds niet identificeren. De stemmen die zojuist nog zo ver weg waren, kwamen dichterbij. Deze stemmen kon ik wel identificeren: ze behoorden tot mijn familieleden en ze klonken verontwaardigd. Opgelucht. Boos. Verdrietig. Ik kon niet achterhalen waarop deze emoties gebaseerd waren.
Dat was, tot ik naar beneden keek. In mijn armen, de stem die voorheen zo krijsend had geklonken. Mijn hart begon weer te kloppen en alhoewel ik mij nog erg moe voelde, vulde mijn lichaam zich met blijdschap. Ik voelde hoe mijn mondhoeken omhoog krulden toen haar rechterhand zich om mijn rechterduim vouwde. Ze was er, en ik zou voor haar zorgen. Ik zou haar liefhebben. Dat had ik beloofd.
Echter heb ik nooit een kans gehad mijn belofte na te komen. En daar zou ik de Aarde maar al te graag verantwoordelijk voor willen stellen, maar wij hebben een afspraak. Zij draagt haar verantwoordelijkheid over aan mij en niet andersom. Nee, de verantwoordelijken in kwestie zijn mijn familieleden. Voordat zij haar linkerhand om mijn linkerduim had kunnen vouwen, werd ze uit mijn armen gerukt. Zolang ik mijn afspraak had met de Aarde, zou ik niet voor haar kunnen zorgen, zeiden ze. Ik bleef volhouden dat allebei mogelijk is; ik hou mijn afspraak met de Aarde en zou tegelijkertijd mijn belofte die ik aan haar had gedaan nakomen. Niemand wilde mij echter geloven. En dus had ik ze vervloekt.
Nu heb ik weinig gesprekken, geen handen die zich om mijn duim vouwen, geen mondhoeken die omhoog krullen. De enige persoon voor wie ik zorg, is mijzelf. Dat doe ik samen met de Aarde. Ik neem haar verantwoordelijkheid over, terwijl zij voor mij zorgt. Soms vraag ik mijn familie hoe het met haar gaat, of zij zich andere handen al toevertrouwt. Maar antwoord krijg ik niet. Maar hoe kan het ook anders, als de enigen die mij te woord willen staan, niets meer zijn dan momentopnames op tafel. Eten doen zij ook niet, ondanks dat ik ze al vaak heb uitgenodigd te blijven. Maar niemand wil. Ondanks dat ik het niet wil toegeven, kan het best eenzaam zijn. Daarom vul ik mijn muur met herinneringen, hopend dat zij op een dag mijn vragen zullen beantwoorden. Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet. De Aarde vraagt veel van mij. Vervelend vind ik het niet, ik neem graag haar verantwoordelijkheid over. Langzaam ga ik op in het beeld en voel hoe ik begin te ademen, hoe ik haar longen word. Ik zal alles doen voor haar. Wel zolang zij mijn mondhoeken kan laten krullen.
Reactie plaatsen
Reacties