Toekomstige theetjes

Stiekem vind ik het wel leuk, die terugkerende vraag over waar ik mijzelf zie in vijf jaar. Ik werp de vraagsteller altijd een triomfantelijke blik en antwoord: ‘waarschijnlijk ergens in een cafeetje waar ik iets lekkers aan het eten ben en geniet van mijn earl grey thee.' 

Dat antwoord geef ik, omdat 1) ik het simpelweg leuk vind om provocerende antwoorden te geven en 2) ik in de meeste gevallen absoluut geen idee heb waar ik mijzelf überhaupt wil zien over vijf jaar. Toch blijft het leuk daarover na te denken en die fantasie deel ik graag met de vraagsteller, indien deze aangeeft dat hij niet tevreden is met mijn zojuist gegeven antwoord. Iets wat, zoals je misschien al kunt raden, tamelijk vaak het geval is.

In zo’n geval vertel ik dat ik mijn eerste jaar op het hbo doubleer omdat ik het jaar ervoor mijn propedeuse niet heb gehaald. Mijn huidige studie afmaken is nooit mijn bedoeling geweest. Zestienjarige ik in vijf havo wilde al sinds haar tiende psychologie studeren, dus psychologie zou worden gestudeerd. Maar die betreffende studie kan alleen op het wo worden gestudeerd, en in twee jaar vwo na vijf jaar havo had zij simpelweg geen zin. De propedeuse toegepaste psychologie halen op het hbo en vervolgens de studie psychologie volgen op het wo vormde dus een beter plan. Er is ook nog getwijfeld over een tussenjaar, maar dat werd ‘m ook niet. 

Echter ging het eerste jaar op het hbo niet helemaal volgens plan. Waar ik liever uit boeken en van hoorcolleges leer, is mijn huidige opleiding erg gericht op de praktijk. Mijn motivatie raakte ik al gauw kwijt en ik haalde onvoldoendes voor de praktijkopdrachten (en dan weer hoge cijfers voor de tentamens, en daarmee is mijn bovenstaande standpunt bewezen). Toch had ik het wel naar mijn zin, maar dat kwam voornamelijk omdat ik het erg gezellig had met mijn medestudenten en docenten. Dit motiveerde mij om naar school te gaan, maar de opdrachten en deadlines daarentegen verwaarloosde ik. 

Dit leidde op zijn beurt weer tot te weinig studiepunten om een propedeuse te mogen ontvangen. 

Ondanks dat ik in mijn eerste jaar al twijfelde of ik wel echt psychologie aan de universiteit wilde studeren, ben ik nog steeds vastberaden mijn propedeuse te halen, en dit heeft drie redenen: ten eerste vormde een tussenjaar voor mij geen optie dit jaar en ik had geen idee wat ik anders zou moeten doen. Je zou kunnen zeggen dat ik de makkelijke weg heb gekozen, maar daar komt reden nummer twee: ik wilde een gevoel van gefaald hebben voorkomen. Als laatste kan een propedeuse toegepaste psychologie altijd van pas komen, mocht ik na dit jaar toch wel naar het wo willen, of een andere studie volgen waarvoor in het bezit zijn van zo’n propedeuse een vereiste is voor toelating. 

Omdat mijn motivatie zo erg daalde, ben ik mijzelf gaan afvragen of hetgeen wat ik nu doe iets is wat ik uiteindelijk ook écht wil gaan doen. Op dit moment voelt het niet alsof ik bezig ben met mijn toekomst; ik ben bezig met mijn tijd te vullen. Waar mijn passie ligt komt niet overeen met waar ik nu aan werk. Maar waarom gooi ik het roer dan niet gewoon om? Het heeft ruim anderhalf jaar geduurd voordat ik eindelijk durfde toe te geven dat deze opleiding misschien toch niet helemaal is wat ik wil. En dat hetgeen wat ik wel wil, met schrijven te maken heeft. Of met film. Of met fotografie. Of met theater. Of met kunst in het algemeen. 

Wat het ook mag zijn, ik zou niet weten hoe lang het gaat duren voordat ik deze confessie ook daadwerkelijk in gedrag ga veranderen, alhoewel ik zomaar denk dat dit blog een mooi begin is. 

Al met al weet ik (nog) niet waar ik mijzelf in grote lijnen over vijf jaar zie of wil zien. Maar één ding weet ik wel zeker: je kan me over vijf jaar in een cafeetje vinden met een glas earl grey in mijn hand en iets lekkers op het bordje voor mij.

Ik hou je op de hoogte :)