De meeste posts die ik op Instagram voorbij zie komen, zijn simpele foto’s van personen uit mijn ‘volgend’ lijst, bekend of onbekend. In de meeste gevallen scrol ik gedachteloos door mijn feed en like hier en daar een post. Tot ik een post voorbij zag komen van een account dat zich actief bezighoudt met mentale gezondheid. Het account nodigde haar volgers uit antwoord te geven op de vraag die in de post zelf geformuleerd werd: what defines you?
Hiermee wilde het account duidelijk maken dat mentale gezondheidsproblemen iemand niet definiëren, en haar volgers uitnodigen andere perspectieven aan te nemen. Zelf heb ik een paar minuten naar deze post gestaard, omdat dit voor mij verder ging dan beseffen dat mijn mentale gezondheidsproblemen mij niet definiëren.
Toen ik twaalf jaar oud was had ik alle boeken in de categorie filosofie op de kinderafdeling van de bibliotheek uitgelezen, en moest ik een erg behulpzame medewerkster vragen of zij mij kon wijzen waar ik de boeken voor volwassenen kon vinden. Ze keek me aan en vroeg: ‘hoe oud ben jij eigenlijk?’ Een heerlijk moment vond ik dat, ik voelde mij net Matilda Wurmhout. Maar dat gevoel duurde niet lang, want zodra ik het eerste boek van de stapel die ik vol trots van de volwassenenafdeling had geleend opensloeg, besefte ik me iets: ik mocht me dan wel zoals Matilda voelen, haar vocabulaire had ik niet. En dus ging de stapel boeken de volgende dag weer terug.
Ik heb dus een tijdje naar die post gestaard, nadenkend over wat mij definieert. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het antwoord simpel is: niets definieert mij. Een definitie betekent namelijk dat er geen ruimte is voor verandering. En ruimte voor verandering en ontwikkeling als persoon is er eigenlijk altijd; vragen wat iemand definieert is daarom wellicht niet de juiste vraag om te stellen.
Zijn er dan dingen die mij als persoon omschrijven? Mijzelf in drie woorden beschrijven, kan ik in ieder geval niet. Dat heb ik al geprobeerd tijdens de kennismaking begin mijn schooljaar. De arme jongen die tegenover mij zat wist zich geen houding aan te nemen toen ik tevergeefs mijn hersenen zowat dwong drie woorden te bedenken. Gelukkig kreeg ik een paar minuten later nog een kans: deze keer mocht ik mijn twee docenten vertellen welke drie woorden mij het best omschrijven. Als de woordkunstenares (met mijn ondertussen uitgebreide vocabulaire) die ik ben, wist ik dit keer vrijwel meteen drie woorden uit te brengen: ik ben geduldig, creatief en vaak nerveus. Eigenlijk zijn dat vier woorden, en zwak gekozen ook. Nog geen seconde nadat ik die vier woorden uitsprak, voelde ik de behoefte om mijn woordkeuze toe te lichten en zo creëerde ik alsnog dezelfde ongemakkelijke situatie als een paar minuten ervoor. Mocht je me ooit een keer tegenkomen, vraag me dan alsjeblieft niet of ik mijzelf kan omschrijven in drie woorden. Tenzij je om kan gaan met ongemakkelijke situaties natuurlijk.
Je mag me wél altijd vragen stellen over mijn interesses, recente bezigheden of wanneer ik voor het laatst mijn eigen brood heb gebakken. Maar verwacht niet dat mijn antwoorden altijd hetzelfde zullen blijven: brood bakken doe ik vaker dan je denkt. Oh, en mijn huidige bezigheden zijn natuurlijk ook constant in beweging. Zelfs mijn interesses veranderen met mij mee.
Een definitie heb ik dus niet, en drie woorden die mij omschrijven ook niet echt. Erover filosoferen doe ik echter wel graag, want het mooie aan filosofie is dat het nooit concrete antwoorden verwacht op gestelde vragen, in tegenstelling tot die van van de kennismakingsdag op school. Ik denk dat ik in het vervolg beter kan vertellen over mijn ervaringen met brood bakken.
Reactie plaatsen
Reacties